25.11

 

Photo : Mona Schmidtke

Trois danseurs, trois grâces, trois pointes.
Légèreté.
Quatre enceintes énorme, une musique, une vibration.
Gravité.

Energie

Dub Love

Mona

___________________________

House in Asia ou le tout art moderne.

Chaque petite partie du spectacle crée un ensemble ébouriffant ! Son, image, performance tout fait sens !

Moby Dick = Apaches/ Geronimo = Terroristes VS Américains = Cow-boy = Américains.

C’est réseau de signes et de références, la tragédie qui mêlent à l’ironie, explosant les stéréotypes et fait de nous des spectateurs actifs. Mais pas comme avec Le cinéma imaginaire, actif parce qu’on ne peut pas regarder ce spectacle sans réfléchir, sans essayer de comprendre, sans lui donner toute notre attention.  On en a pleins les yeux, plein la tête !

Trois maisons, trois histoires qui déploient l’idée du jeu dans toute sa complexité (le jeu d’un acteur, le jeu vidéo, le jeu des enfants,…) mais surtout nous apporte un point de vue complètement neutre sur ce qui s’est passé et brise toutes les prises de positions.

Malgré tout, je trouve qu’ils nous montrent que ce problème tourne en rond et dure depuis des générations.

Ils nous montrent qu’il ne faut pas se contenter des informations qu’on nous donne,

En leur souhaitant bonne chance pour la suite, même si personnellement je ne me fait pas trop de soucis pour eux.

 

Maddy

____________________

AH/HA – Lisbeth Gruwez en Maarten Van Cauwenberghe

Na de geslaagde solo It’s going to get worse and worse and worse, my friend (2012) wou choreografe Lisbeth Gruwez iets anders proberen. Gruwez is een voormalige sterdanseres van Jan Fabre toont in de voorstelling AH/HA de kracht van de lach aan de hand van 5 dansers, inclusief haarzelf. ‘Een voorstelling over controleverlies die getuigt van absolute beheersing.’

Één ding wist ik voor ik naar de voorstelling kwam: het ging over lachen en er kwam geen tekst aan bod. Kan een voorstelling zonder tekst ook mensen bekoren? Lisbeth Gruwez en Maarten Van Cauwenbergh bewijzen hier alvast van wel.

De lichten gaan aan. Vijf dansers staan roerloos op het podium. Er gebeurt niets. Een oorverdovende stilte van een drietal minuten heerst in de Schouwburg in Kortrijk. Plots begint er muziek te spelen. Of eerder, een soort geluidje waarop de dansers vooraan beginnen te wiebelen. Het begin van een zoektocht voor de vijf individuen naar een groep. Aan de hand van steeds maar weer hetzelfde deuntje dat het publiek hoort, gaan de dansers stapje per stapje zich verplaatsen en proberen ze kennis te maken met elkaar. Het gebeurt allemaal op een zeer voorzichtige manier. Af en toe schrikken ze het publiek op met plotseling geblaf om daarna verder naar elkaar toe te evolueren. Het is net een proces dat ze doormaken. Eens ze een echte groep geworden zijn, barsten ze in een uitbundige lach uit. En achter elke lach zit een reden of gedachtegang.

AH/HA is een zoektocht naar het naar het extatisch lichaam. De lach is enerzijds een set van bewegingen en anderzijds produceert het geluid. De ene lach is fijn è la Mona Lisa, de andere lach stelt een grimas voor dat lijkt op een schilderij van Edvard Munch. De voorstelling eindigt met het lied Hello van Lionel Richie. Na de solo It’s going to get worse and worse and worse, my friend, die al meer dan honderd keer gespeeld is in verschillende landen, heeft Lisbeth Gruwez samen met Maarten Van Cauwenberghe in een prachtig schouwspel aangetoond hoe belangrijk de lach is in het dagelijkse leven van de mens.

Thibault Clarysse